Sabaanse tijd

Laat ik maar even met de deur in huis vallen.

Over iets minder dan vier weken land ik op Schiphol en is er een einde aan dit Caribische avontuur gekomen. Gelukkig heb ik dus nog 4 weken hier te gaan om weer wat fantastische ervaringen te beleven.

Via het verleden komen we straks op het heden, want het is eerst tijd om wat herinneringen te delen. Nu na ruim 3 maanden op deze prachtige kleine rots te vertoeven, kwam de zogenaamde Island Fever even opspelen: de drang er even vanaf te kunnen. Ik had verwacht dat dit al eerder zou komen, maar de duiken die we maakten zorgden voor flink wat uitstel.

Daarover zometeen meer. De Island fever heb ik mooi bij de strot weten te pakken, door 2 trips naar Sint Maarten. Eentje met Pouchie aan boord van de Queen Bee, zoals het schip de Queen Beatrix ook wel liefkozend wordt genoemd. Dit schip is van de Saba Conservation foundation waar ik stage loop. Deze moest voor allerlei onderhoud naar Sint Maarten toe, en gelukkig mochten wij mee, dus we zijn daar op een goede doordeweekse dag heengevaren. Hoge golven, flinke wind maar dat mocht niet baten: zeeziekte heeft nog niet kunnen toeslaan, ondanks haar soms krachtige greep.

Een paar weken later zijn we zelf als groepje met Celine, Jonas, Rick en Guido vanuit Saba, en Ayumi vanuit Anguilla naar Sint Maarten afgevaren, om daar een weekendje flink de bloemetjes buiten te zetten. In een prachtig appartement, met uitzicht over de weidse, blauwe Caribische zee, slechts geblokkeerd door catamarans, zeiljachten, jetski’s en megajachten hadden wij ons paleisje gevonden.

We hadden er een autootje gehuurd met zijn 6en, waarmee we perfect pasten in de file van Sint Maarten, maar waarmee we ook min of meer in 1 keer naar het Franse deel konden crossen. Min of meer, gezien we bij de Nederlands-Franse grens door slecht-Engels-sprekende douaniers langs de kant werden gezet: we waren nogal overbezet en of we zo vriendelijk wilden zijn 1 of 2 mensen daar af te zetten om ze later alsnog op te halen. Enfin, 2 trips later waren we op Orient Beach, om daar de golven even flink te laten zien dat wij Hollanders niet bang zijn voor de zee.

Na flink wat feestjes ’s avonds, een lach en een traan was het weekend snel voorbij. Ayumi ging terug naar Anguilla, en met slechts 4 keerden wij terug naar Saba: Guido bleef achter, wachtend op zijn vliegtuig naar Nederland. Zijn luchtbed ligt hier nog steeds opgeblazen en wel in de slaapkamer, mocht hij de behoefte voelen spontaan terug te komen: beetje buizen?

Guido was, zoals ik in mijn vorige blog al schreef, hier een paar weken te gast. Hij doet onderzoek naar haaien in dit gebied, aan de hand van receivers (ontvangers) en zenders: de haai krijgt een zendertje en de op strategisch geplaatste receivers vangen het signaal van de haaien op. Zo weet je welke haai op welke plaats is geweest, en hoe lang danwel vaak. Gelukkig kon ik hem er soms bij helpen. Zo mocht ik een dag mee bij het taggen (het van een zender voorzien) van de haai, wat echt een supermooie ervaring was. Maar een andere dag moesten de receivers rond Saba gehaald worden, en freedivend ging dat nou eenmaal sneller dan duikend, dus Jelle (een collega van het SCF) en ik wisten daar wel raad mee. Wil je meer over zijn onderzoek weten? Hier is zijn (Engelse) weblog: http://guidoleurs.org/trip-report-saba-and-the-saba-bank/ .

Vorige week kreeg ik een fantastisch berichtje van mijn ouders, die mij blijkbaar wel erg mager vonden worden en me daarom een overlevingspakket met kaas, pindakaas, pepernoten, chocoladeletters (waaronder 1 voor Jonas en Celine!) en nog veel meer lekkers hebben toegestuurd: zo is het ook in Saba nog Sinterklaas. Hoewel Saba Nederlands is, is men toch veel meer gericht op de VS: geen Sint Maarten maar Halloween, geen sinterklaas maar kerst, en dan ook nog thanksgiving tussendoor ook.

De onderzoeksduiken zijn nu zo goed als af: zeer binnenkort volgen laatsten en dan is het in 1 analyseer-en-dataverwerkstreep naar de finishlijn. Ik kan nog geen resultaten geven nu, daar is het nog veel te vroeg voor. Hopelijk komt er iets heel interessants uit! Ik kan nu in ieder geval wel zeggen dat ik steeds meer verstand krijg van onderzoeksduiken, data verzamelen en de techniek erachter. Altijd handig, al zeg ik het zelf.

Afgelopen vrijdag ben ik samen met Jonas meegeweest met een visser op de Sababank. De wekker stond om 3 uur ’s nachts, en waren we pas half 4 ’s middags terug. Onze taak was om elke gevangen vis op te meten voor de visserijdatabase van Saba. Ze vissen hier met vrij kleine vissersbootjes, waarmee ze ‘pots’, een soort metalen fuiken, ophalen, legen en weer uitzetten. Als je de serie ‘deadliest catch’ op Discovery Channel eens gezien hebt: dit is exact dezelfde manier, maar dan op kleinere schaal. Het was een lange dag waarin we hoge golven moesten trotseren, alles moesten opmeten, en tussendoor was het ook veel wachten. Helaas kan ik niet meer zeggen dat ik geen last van zeeziekte heb...
Vlak na de laatste val, net toen we op weg naar huis gingen, ging ik even zitten, en opeens sloeg het toe. De eerste 8 uur op zee had ik nergens last van maar het was alsof er een knop omging. Nu ben ik een van de zovelen die de vissen hebben gevoerd, om het maar zo te zeggen. Eenmaal een lege maag was ik ook meteen weer fris, dus mijn zeeziekte is tot nu toe beperkt tot 5 minuutjes. Toch geen slechte score. Het was wel een mooie ervaring om mee te gaan vissen.
Straks volgen nog twee leuke hordes: met kerst gaan we een groot diner maken, met een volle tafel en na afloop gesprongen broeksknopen. Met oud en nieuw komt er vast ook nog wel een mooi feestje langs.

Intussen kijk ik ook al vooruit naar februari: dan begint het afstudeertraject echt, dus mijn afstudeerpartner Ayumi en ik zijn druk bezig met het vinden van een prachtig afstudeeronderwerp bij hopelijk een goede opdrachtgever!

"Because there's nothing more beautiful than the way the ocean refuses to stop kissing the shoreline, no matter how many times it's sent away." Sarah Kay.

-Youp out