Op reis naar de Cariben!
Door: Youp
Blijf op de hoogte en volg Youp
05 September 2015 | Bonaire, The Bottom
Hey allemaal!
Ik heb het stof van mijn blog geblazen en eens gekeken hoe het ermee staat: het blijkt dat wel weer eens wat aandacht aan besteed kon worden. Helemaal perfect, want ik ben weer overzees! Waar ik twee jaar geleden Thailand en dan vooral het eiland Koh Pha-Ngan als thuis mocht beschouwen, is dit nu Saba. Dit eiland ligt 9 uur vliegen ten westen van Nederland, in de Cariben. Hier ga ik onderzoeken hoe het met de vispopulaties zit rond het eiland.
De reis hiernaartoe ging van een leien dakje. Nadat ik ’s ochtends om half 6 naar Schiphol werd gebracht door de familie en daar Céline (met wie ik onderzoek doe) trof, was voor mij het avontuur begonnen. Even wat geld halen, een extra koffer bijregelen voor mijn duikspullen en vervolgens alles weer afstaan aan de mensen van Schiphol, en hop, door de security en daar stonden we dan! Bij het boarden van het vliegtuig was er wel een unicum voor mij: er stond een heuse drugshond aan het begin van de slurf! Gelukkig snuffelde hij niets geks aan me dus vol vertrouwen stapte ik het vliegtuig in. Daar kreeg ik gezelschap van een aardige Surinaamse kwebbelkous links van me en een stille man rechts van me. Céline zat een paar rijen voor me maar goed, dat was niet anders.
We moesten overstappen op Sint Maarten. Na eerst met onze 747 dat eiland op te schrikken en een paar uurtjes daar gewacht te hebben, stond ons volgende vliegtuigje klaar. Her en der had ik al wat verhalen meegekregen, wikipedia zei het ook al, maar vliegen naar Saba is een bijzondere aangelegenheid. Ten eerste het vliegtuigje, waar je ongeveer op handen en knieen door het gangpad moest kruipen omdat het er zo laag was. Even gedag gezegd aan de piloten (de cockpit stond toch wagenwijd open), de motoren werden gestart en daarna was praten onmogelijk. Daar zorgden de twee propellors wel voor. Na een kwartiertje vliegen over de meest blauwe zee die ik misschien wel ooit heb gezien kwam het landingsbaantje van Saba in zicht. Het eerdergenoemde Wikipedia wist te vertellen dat dat de kortste landingsbaan ter wereld was. We scheerden echt rakelings (nu besef ik pas dat rakelings echt betekent: zo dichtbij dat je het kan aanraken) langs de kliffen. De piloten zetten het vliegtuig op de wielen daarna gingen de propellors vol in de achteruit om na 200 meter stil te staan. Wauw.
Nadat de koffers allemaal voor de deur van de hal stonden en genoteerd waren, mochten we op pad. Gelukkig had Dahlia van het Saba Conservation Fund gezorgd dat we werden opgehaald. Dit was erg fijn na 17 uur onderweg te zijn. Een kronkelweg waar een gemiddelde rallyrijder het warm van zou krijgen leidde ons uiteindelijk naar de hoofdstad The Bottom. Onderweg moesten we remmen voor een leguaan van meer dan een meter groot, een paar geiten, kippen en pikten we een Canadese man voor een lift. Deze man bleek zijn zoon te bezoeken die hier vakken volgt bij de Medical School. Als een echte Canadees bleek hij fanatiek skiër te zijn, vroeger professioneel en zijn vrouw zelfs Olympiër. Best bizar dat een van de eerste mensen die je op zo’n tropisch eiland spreekt, zijn leven in de sneeuw doorbrengt.
We werden afgezet bij het huis van de erg vriendelijke landlords, waar we alle plichtplegingen moesten voldoen en toen wandelden we naar het huis waar we de komende 4 maanden verblijven. Het is een prachtig huis. Zoals vele huizen hier in The Bottom is het gelijkvloers, wit, heeft het groene vensters en een ruime veranda. We hebben zelfs een grote tuin met gras, waar overigens een geit heeft gewoond aan de keutels te zien.
Gisteravond heb ik met Céline als inwijding van het huis een rumcoke genomen, en hebben we een film gekeken waarvan we het einde niet eens gehaald hebben, zo dood waren we van de reis en het beetje jetlag.
Het is nu de eerste volle dag hier, half tien ’s ochtends (en niet 15:30 zoals mijn laptop nog steeds beweert) en het is even acclimatiseren voordat we echt aan de slag gaan. Vanmiddag komt Jonas aan, de derde die met ons onderzoek gaat doen en ons huis compleet maakt.
Tijd voor een lekkere douche.
'Why do you go away? So that you can come back. So that you can see the place you came from with new eyes and extra colors. And the people there see you differently, too. Coming back to where you started is not the same as never leaving.' -Terry Pratchett
-Youp out
(waarbenjij denkt dat The Bottom op Bonaire ligt, maar de kaart heeft de locatie wel goed)
Ik heb het stof van mijn blog geblazen en eens gekeken hoe het ermee staat: het blijkt dat wel weer eens wat aandacht aan besteed kon worden. Helemaal perfect, want ik ben weer overzees! Waar ik twee jaar geleden Thailand en dan vooral het eiland Koh Pha-Ngan als thuis mocht beschouwen, is dit nu Saba. Dit eiland ligt 9 uur vliegen ten westen van Nederland, in de Cariben. Hier ga ik onderzoeken hoe het met de vispopulaties zit rond het eiland.
De reis hiernaartoe ging van een leien dakje. Nadat ik ’s ochtends om half 6 naar Schiphol werd gebracht door de familie en daar Céline (met wie ik onderzoek doe) trof, was voor mij het avontuur begonnen. Even wat geld halen, een extra koffer bijregelen voor mijn duikspullen en vervolgens alles weer afstaan aan de mensen van Schiphol, en hop, door de security en daar stonden we dan! Bij het boarden van het vliegtuig was er wel een unicum voor mij: er stond een heuse drugshond aan het begin van de slurf! Gelukkig snuffelde hij niets geks aan me dus vol vertrouwen stapte ik het vliegtuig in. Daar kreeg ik gezelschap van een aardige Surinaamse kwebbelkous links van me en een stille man rechts van me. Céline zat een paar rijen voor me maar goed, dat was niet anders.
We moesten overstappen op Sint Maarten. Na eerst met onze 747 dat eiland op te schrikken en een paar uurtjes daar gewacht te hebben, stond ons volgende vliegtuigje klaar. Her en der had ik al wat verhalen meegekregen, wikipedia zei het ook al, maar vliegen naar Saba is een bijzondere aangelegenheid. Ten eerste het vliegtuigje, waar je ongeveer op handen en knieen door het gangpad moest kruipen omdat het er zo laag was. Even gedag gezegd aan de piloten (de cockpit stond toch wagenwijd open), de motoren werden gestart en daarna was praten onmogelijk. Daar zorgden de twee propellors wel voor. Na een kwartiertje vliegen over de meest blauwe zee die ik misschien wel ooit heb gezien kwam het landingsbaantje van Saba in zicht. Het eerdergenoemde Wikipedia wist te vertellen dat dat de kortste landingsbaan ter wereld was. We scheerden echt rakelings (nu besef ik pas dat rakelings echt betekent: zo dichtbij dat je het kan aanraken) langs de kliffen. De piloten zetten het vliegtuig op de wielen daarna gingen de propellors vol in de achteruit om na 200 meter stil te staan. Wauw.
Nadat de koffers allemaal voor de deur van de hal stonden en genoteerd waren, mochten we op pad. Gelukkig had Dahlia van het Saba Conservation Fund gezorgd dat we werden opgehaald. Dit was erg fijn na 17 uur onderweg te zijn. Een kronkelweg waar een gemiddelde rallyrijder het warm van zou krijgen leidde ons uiteindelijk naar de hoofdstad The Bottom. Onderweg moesten we remmen voor een leguaan van meer dan een meter groot, een paar geiten, kippen en pikten we een Canadese man voor een lift. Deze man bleek zijn zoon te bezoeken die hier vakken volgt bij de Medical School. Als een echte Canadees bleek hij fanatiek skiër te zijn, vroeger professioneel en zijn vrouw zelfs Olympiër. Best bizar dat een van de eerste mensen die je op zo’n tropisch eiland spreekt, zijn leven in de sneeuw doorbrengt.
We werden afgezet bij het huis van de erg vriendelijke landlords, waar we alle plichtplegingen moesten voldoen en toen wandelden we naar het huis waar we de komende 4 maanden verblijven. Het is een prachtig huis. Zoals vele huizen hier in The Bottom is het gelijkvloers, wit, heeft het groene vensters en een ruime veranda. We hebben zelfs een grote tuin met gras, waar overigens een geit heeft gewoond aan de keutels te zien.
Gisteravond heb ik met Céline als inwijding van het huis een rumcoke genomen, en hebben we een film gekeken waarvan we het einde niet eens gehaald hebben, zo dood waren we van de reis en het beetje jetlag.
Het is nu de eerste volle dag hier, half tien ’s ochtends (en niet 15:30 zoals mijn laptop nog steeds beweert) en het is even acclimatiseren voordat we echt aan de slag gaan. Vanmiddag komt Jonas aan, de derde die met ons onderzoek gaat doen en ons huis compleet maakt.
Tijd voor een lekkere douche.
'Why do you go away? So that you can come back. So that you can see the place you came from with new eyes and extra colors. And the people there see you differently, too. Coming back to where you started is not the same as never leaving.' -Terry Pratchett
-Youp out
(waarbenjij denkt dat The Bottom op Bonaire ligt, maar de kaart heeft de locatie wel goed)
-
05 September 2015 - 19:25
Addy:
Ha Youp,
Wat leuk dat je weer je blog opstart zodat we je kunnen volgen.
Wat een mooi huis! Kunnen we wel komen logeren ;-)
Heel veel plezier. Liefs Addy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
