Nu we er toch zijn

Sommigen hebben misschien al op Facebook gelezen dat mijn vorige weblog is verslonden door het Wi-Fimonster. Voor de zekerheid is dit blog geschreven in een tekstverwerker, vier keer opgeslagen, waaronder in 2 clouds. O wee als het nu weer misgaat.

Dan volgt nu een poging 2 van de belevenissen van de afgelopen weken. We waren gebleven bij dat ik met een keelonsteking richting Schiphol toog. Daar wachtte Roy en mij een grote verrassing. Veel van de nieuwe eerstejaars die we begeleid hadden bij de introweek, plus een aantal goede vrienden uit Leeuwarden hadden stiekem afgesproken om ons gedag te komen zeggen. Het werkte fantastisch! Opeens stonden ze om ons heen, het zou rechtstreeks uit een film kunnen komen. Met een supermooi spandoek staken ze ons een hart onder de riem. Uiteindelijk hadden we zelfs de eer om letterlijk naar de gate te worden gedragen. Het beste afscheid wat je kan hebben, echt waar. Nog bedankt daarvoor!

Goed, we vlogen naar Bangkok. 10 uur zitten, de monotonie van films kijken, muziek luisteren en doezelen slechts onderbroken door de maaltijden. Eenmaal aangekomen was ik gaar, geradbraakt en een jetlag had zich genesteld als een heremietkreeft in een lege schelp. Het oorspronkelijke plan was om een dag in Bangkok te blijven en zo de eerste kennismaking met Thailand meteen groots aan te pakken. Zoals het betaamt werden de plannen uiteindelijk veranderd. De van de bagageband opgepikte bagage werd over onze schouders geworpen, en we pakten de eerste de beste roltrap richting departures. Op naar een balie waar vliegtickets naar Koh Samui werden verkocht. 4 uur later vertrok er een vliegtuig naar het eiland, en Roy en ik waren aan boord. De reisbijbel Lonely Planet geraadpleegd voor een kribbe, en de heldere ster stond boven het plaatsje Mae Nam. De rest van de dag waren we volledig in de ban van het warme water, het witte, witte strand en de zonneschijn die slechts te ontvluchten viel onder een palmboom.

De dag erna vertrok de boot richting Koh Pha Ngan, waar we werden opgewacht door Eike en zijn vrouw Janine. Spullen achterin de pickuptruck gegooid en op weg naar het avontuur! Dat is nu bijna 4 weken geleden. In deze weken is zoveel en toch zo weinig gebeurd! Allereerst moesten we (beter) leren duiken. Roy moest vanaf het begin beginnen, ik had al een voorsprong door mijn 1* brevet van Calamari. Terwijl Roy aan het oefenen was, was ik al begonnen met de cursus Tropical Research Diver, waarin geleerd werd om je nog beter door het water te kunnen bewegen, je buoyancy, drijfvermogen, te perfectioneren en andere aspecten zoals het goed plannen en uitvoeren van transecten leggen, en later de resultaten te kunnen verwerken met de onderdelen “Fish Identification” en zijn broertje, “Coral Identification”.

Ook zijn we beiden tot het niveau van achtereenvolgens “Advanced Open Water Diver” en “Rescue Diver” gebracht. Dus mocht er een duiker in paniek of juist uitputting tot aan buiten bewustzijn zijn, we weten wat te doen. Ook search & recoverymissies hebben we geoefend te plannen en uit te voeren, en al mond-op-mondbeademing toedienend het slachtoffer naar de boot te brengen (wat nog best lastig is, in het water). Rescue Diver heeft me echter zo veel geleerd, over anderen maar zeker ook over mijzelf. Eigenlijk vind ik dat elke duiker deze vaardigheden zou moeten bezitten.

In onze vrije tijd hebben we intussen ook onze eerste Full Moon Party meegemaakt. Eigenlijk elk beeld wat ik ervan had werd bevestigd, zowel in goede als in slechte zin. Er was veel drank, veel mensen, veel muziek. Veel drukte dus, maar de sfeer was vet, en de setting natuurlijk ook. Een groot feest op een tropisch strand, hoe mooi is dat? Ja, er waren veel (dronken) mensen. Wat verwacht je anders bij een feest waar literemmers met (sterke!) cocktails 4 euro kosten? Voor mij was het nog wel voor herhaling vatbaar, als zou ik het wel wat anders aanpakken. Iets minder drinken om te beginnen, zodat ik het langer volhoudt :P. Daarnaast ben ik niet veel verder gekomen dan twee verschillende bars. Ik wil er eigenlijk wel wat meer meepakken, met andere muziekstijlen.

Verder rijden Roy en ik veel met onze gehuurde brommers over het eiland. Andere dorpen, stranden, gebieden en watervallen ontdekken. Lekker met de wind in de haren (geen van de helmen paste), en cruisen maar. Lang niet alle wegen zijn al, om het zo maar te zeggen, compleet. Soms ontbreken complete stukken en is de doorgaande weg niet meer dan een (breed) zandpad door de jungle. Dit draagt alleen maar bij aan het idee dat het eiland nog niet is verpest door toerisme. De toeristen hopen zich voornamelijk op in het zuidoosten, bij Had Rin, het stand van de Full Moon Party. Ik zit echter in het noordwesten, in een vissersdorp. Elke dag lossen de vissers hun vangst op de pier, en het strand is dan ook niet het schoonste van het eiland. Ook dit zorgt voor de nog ongedwongen sfeer, bijgedragen ook door het laagseizoen. De enige toeristen die hier nu komen zijn degenen die een scooter hebben gehuurd en toevallig ons dorpje binnen komen rijden. Fantastisch voor ons, want als we de drukte in willen kan dat: we springen op de brommer en een klein uurtje later zitten we tussen de mensen. Onze thuisbasis zit in een oase van rust, dus is er altijd de rust als je die nodig hebt.

De komende weken gaan we bezig met het project 'Coral Nurseries': we planten stukken koraal in een rooster. Dit rooster laten we ergens in de volgennde week afzinken in zee, zodat ze zo veel mogelijk in natuurlijke omstandigheden vertoeven. Het blijkt praktisch onmogelijk om koraal voort te laten planten in een afgeschermde omgeving zoals een aquarium. Dan maar stekken en het zo proberen!

Tot zover waar ik me mee bezig houd en ga houden. Ik hoop dat ik de volgende keer wat minder tijd tussen de blogs kan houden, maar zoals ik in mijn eerste blog al aangegeven heb, post ik op (on)regelmatige basis:P.

“The sea, once it casts its spell, holds one in its net of wonder forever.”

-Youp out